توى مکه هم نباید تقیه کنیم

حضرت آیة الله العظمی خامنه ای:

من به شدت برحذر مى‏دارم دوستان را از تقیه‏ى در این چیز... در اثبات این‏که چرا یک عده‏یى امروز مهر گذاشتن شیعه را ایراد مى‏گیرند، در حالى که مهر گذاشتن که دیگر قدر متیقن است دیگر؛ دَوران امر بین تعیین و تخییر است دیگر؛ این‏که دیگر محل کلام نیست. در دَوران امر بین تعیین و تخییر، قول اکثر اصولیین و محققین، تعیینشان این است که طرف تعیین را باید، احتمال تعیین را باید انتخاب کرد دیگر. خب بالاخره یا خاک تنها، خاک باید باشد، ارض باید باشد؛ یا ارض، و مثلاً فرض کنید که شیشه - از باب مثال - خب این‏که قدر متیقن است که! چرا این را ایراد مى‏کنند؟! این یک نکته است. این را چرا باید ما [تقیه کنیم؟] بنده اعتقادم این است ما توى این قضیه، توى مکه هم نباید تقیه کنیم. البته گوش نمى‏کنند حرف من را آقایان، اما من گفته‏ام سالها؛ گفته‏ام من به نظرم مى‏آید سر مهر گذاشتن، سر عدم تکفیر در نماز - عدم تکتف و تکفیر - سر این چیزها نباید ما تقیه بکنیم؛ ...مذهب ما این است دیگر؛ ما که امروز اقلّیت نیستیم، ما که یک گروه آن‏جورى نیستیم. این‏که جزو چیزهایى که مخلّ به وحدت باشد نیست. حالا یک وقت شما امام جماعت آنها را قبول ندارید، پشت سرش نماز مى‏خوانید تقیتاً، تقیه‏ى همان مداراتى که امام فرمودند و درست هم هست؛ تقیه‏ى تحبیبى؛ آن اشکالى ندارد. اما این‏که من مهر بگذارم یا نگذارم، این جهالتى است که توى ذهن او فرو کرده‏اند که این مهر، شرک است؛ خب ما باید از ذهنشان خارج کنیم؛ یعنى این چیزهایى را که جزو معارف رایج کشور ماست، این چیزها را اصلاً تقیه نباید کرد؛ باید حقیقت را گفت. ما به شما نمى‏گوییم شما مهر بگذار، اما به شما مى‏گوییم که مهر گذاشتن افضل‏الفردین است. او مى‏گوید که اینها مهر را پرستش مى‏کنند، خب این احتیاج به اثبات دارد؛ مگر نمى‏بینى که پرستش نمى‏کنیم؟ مگر نمى‏بینى که مهر به عنوان یک تکه خاک گذاشته مى‏شود. این چیز واضحى است؛ از هر عوامى مى‏خواهى بروى بپرسى، بپرس؛ یعنى باید این منطق باشد. حالت انفعال و این‏که حالا بد است و جلوى اینها و فلان؛ نه... یک جاهایى مى‏بینم در دست و زبان بعضیها که توجه ندارند به این نکته؛ پیش مى‏افتند جلو جلو که مثلاً نبادا پس بیفتند. این هم این نکته.[1]

من  با سبّ مخالفم

یک کارهایى است که ...تقیه و غیرتقیه ندارد؛ او سبّ است؛ ما سبّ نباید بکنیم؛ سبّ بد است؛ «انّى لااحبّ ان تکونوا سبّابین» امیرالمؤمنین فرمود. من مخالفم با سبّ؛ وجهى هم واقعاً نمى‏بینم براى سبّ کردن. این ادله‏یى که حالا بعد از این چند ساله بعضى‏ها آمده‏اند چاپ کرده‏اند و پخش کرده‏اند و پیش علماء مى‏برند و دلیل فلان، اینها همه ادله‏ى سخیف و ضعیفى است که نخیر، باید الّا و لابد سبّ [کرد]؛ نخیر، ...آن را که نباید کرد؛ آن بحث تقیه، آن‏جا نیست.[1]